пы́жыцца
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
пы́жуся |
пы́жымся |
| 2-я ас. |
пы́жышся |
пы́жыцеся |
| 3-я ас. |
пы́жыцца |
пы́жацца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пы́жыўся |
пы́жыліся |
| ж. |
пы́жылася |
| н. |
пы́жылася |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
пы́жся |
пы́жцеся |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
пы́жачыся |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Пы́жыцца (пыжицьца) ’назвацца ад фанабэрыі’ (Нас.), ’напружвацца, дбаць’ (ваўк., Сцяшк. Сл.), укр. пи́зитися ’надзявацца, фанабэрыцца’, рус. пы́житься ’старацца нешта зрабіць з празмернымі намаганнямі; фанабэрыцца’, н.-луж. pyzeliś se ’пускаць бурбалкі, бурліць, тужыцца’. Вытворнае ад пыж 1 (< *pyž‑), гл. Курціна, Этимология–1971, 72; Чарных (2, 87) мяркуе пра першаснае значэнне ’раздувацца, каб выпіхнуць пыж’, што неабавязкова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)