пушны́
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
пушны́ |
пушна́я |
пушно́е |
пушны́я |
| Р. |
пушно́га |
пушно́й пушно́е |
пушно́га |
пушны́х |
| Д. |
пушно́му |
пушно́й |
пушно́му |
пушны́м |
| В. |
пушны́ (неадуш.) пушно́га (адуш.) |
пушну́ю |
пушно́е |
пушны́я (неадуш.) пушны́х (адуш.) |
| Т. |
пушны́м |
пушно́й пушно́ю |
пушны́м |
пушны́мі |
| М. |
пушны́м |
пушно́й |
пушны́м |
пушны́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Пушны́ 1, пушо́н ’з прымессю мякіны, вотруб’я’ (ТСБМ, Ян., Малч.): кыли хлѣбушка пушонъ — могу выпылаць (маг., Шн.), пу́шны (пушный) ’тс’ (Нас.), сюды ж пушно́, пухно́ ’мякіна’ (Нас.). Ад пух ’адыходы пры веянні, мякіна’, параўн. пу́хны (гл.).
Пу́шны 2 ’пульхны, мяккі; смачны’ (Бяльк., ТС), пушны́ ’тс’: пушныя бліны (ашм., пухав., Сл. ПЗБ), пуша́ны ’тс’ (віл., там жа), pušány ’мяккі, дзіркаваты; угноены, апрацаваны’: пушаная зімля (Варл.), сюды ж пушно́ ’пульхнае дзіця’ (Бяльк.). Да пушы́ць ’надуваць, рабіць пульхным, пышным’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)