пушны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. пушны́ пушна́я пушно́е пушны́я
Р. пушно́га пушно́й
пушно́е
пушно́га пушны́х
Д. пушно́му пушно́й пушно́му пушны́м
В. пушны́ (неадуш.)
пушно́га (адуш.)
пушну́ю пушно́е пушны́я (неадуш.)
пушны́х (адуш.)
Т. пушны́м пушно́й
пушно́ю
пушны́м пушны́мі
М. пушны́м пушно́й пушны́м пушны́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Пушны́1, пушо́н ’з прымессю мякіны, вотруб’я’ (ТСБМ, Ян., Малч.): кыли хлѣбушка пушонъ — могу выпылаць (маг., Шн.), пу́шны (пушный) ’тс’ (Нас.), сюды ж пушно́, пухно́ ’мякіна’ (Нас.). Ад пух ’адыходы пры веянні, мякіна’, параўн. пу́хны (гл.).

Пу́шны2 ’пульхны, мяккі; смачны’ (Бяльк., ТС), пушны́ ’тс’: пушныя бліны (ашм., пухав., Сл. ПЗБ), пуша́ны ’тс’ (віл., там жа), pušány ’мяккі, дзіркаваты; угноены, апрацаваны’: пушаная зімля (Варл.), сюды ж пушно́ ’пульхнае дзіця’ (Бяльк.). Да пушы́ць ’надуваць, рабіць пульхным, пышным’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)