пуцяві́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пуцяві́к |
пуцевікі́ |
| Р. |
пуцевіка́ |
пуцевіко́ў |
| Д. |
пуцевіку́ |
пуцевіка́м |
| В. |
пуцевіка́ |
пуцевіко́ў |
| Т. |
пуцевіко́м |
пуцевіка́мі |
| М. |
пуцевіку́ |
пуцевіка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пуцяві́к (род. пуцевіка́) м., ж.-д., см. пуце́ец
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пуцяві́к, ‑цевіка, м.
Разм. Тое, што і пуцеец. Гурткоўцы пачалі звяртацца да .. [Пеці] як да галоўнага пуцевіка малой школьнай чыгункі. Шыловіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
путе́ец разг.
1. тра́нспартнік, -ка м.; (железнодорожник) чыгу́начнік, -ка м.;
2. (работник службы пути) пуцяві́к, род. пуцевіка́ м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)