пу́тнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пу́тнік |
пу́тнікі |
| Р. |
пу́тніка |
пу́тнікаў |
| Д. |
пу́тніку |
пу́тнікам |
| В. |
пу́тніка |
пу́тнікаў |
| Т. |
пу́тнікам |
пу́тнікамі |
| М. |
пу́тніку |
пу́тніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Пу́тнік ’баравік, які расце пры дарозе’ (ельск., Жыв. сл.), рус. дыял. путник ’ядомы грыб’. Да пуць ’дарога’, параўн. трыпутнік ’расліна Plantago L.’ (< *прыпутнік), рус. подорожник ’тс’. Магчыма, ад путны! ’каштоўны, сапраўдны’, параўн. праўдзівы ’баравік’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)