пусця́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пусця́к |
пусцякі́ |
| Р. |
пусцяка́ |
пусцяко́ў |
| Д. |
пусцяку́ |
пусцяка́м |
| В. |
пусця́к |
пусцякі́ |
| Т. |
пусцяко́м |
пусцяка́мі |
| М. |
пусцяку́ |
пусцяка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пусця́к, -ка́ м.
1. (о семенах, орехах и т.п.) пусты́шка;
2. перен. пустя́к, ме́лочь
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пусця́к ’нежылое памяшканне’ (шчуч., Сл. ПЗБ), на пусцяка́ ’ўпустую’ (Ян.), параўн. рус. пустя́к ’дробязь, глупства’ і бел. пусцяко́віна ’тс’ (< рус.). Ад пусты́ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)