пустэ́льнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пустэ́льнік пустэ́льнікі
Р. пустэ́льніка пустэ́льнікаў
Д. пустэ́льніку пустэ́льнікам
В. пустэ́льніка пустэ́льнікаў
Т. пустэ́льнікам пустэ́льнікамі
М. пустэ́льніку пустэ́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Пустэ́льнікі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Пустэ́льнікі
Р. Пустэ́льнікаў
Д. Пустэ́льнікам
В. Пустэ́льнікі
Т. Пустэ́льнікамі
М. Пустэ́льніках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прападо́бны, -ая, -ае.

У вернікаў: азначэнне, якое даецца да імён манахаў і пустэльнікаў, якія лічацца святымі.

Прападобная Ефрасіння.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скіт, -а, М скі́це, мн. -ы, -аў, м.

Невялікі пасёлак у аддаленні ад манастыра для манахаў-пустэльнікаў, а таксама невялікі асобны манастыр у глухой мясцовасці.

|| прым. скі́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

падміргну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак. і аднакр., каму.

Тое, што і падмаргнуць. — Стары вол баразны не псуе, — казалі некалі людзі, — падміргнуў Воранаў земляку. Пальчэўскі. — Ведаем мы гэтых пустэльнікаў, — зноў падміргнуў Дубейка. — У ціхай вадзе чэрці водзяцца. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скіт, ‑а, М скіце, м.

1. У праваслаўных манастырах — жыллё для манахаў-пустэльнікаў, размешчанае аддалена ад манастырскага будынка.

2. Стараверскі манастыр або пасёлак манастырскага тыпу ў глухой пустэльнай мясцовасці. Далёка асталіся Кержанскія лясы з рэшткамі колішніх стараверскіх скітаў. Пальчэўскі.

[Грэч. skētis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)