пстрыку́ха, -і, ДМ -ку́се, мн. -і, -ку́х, ж. (разм.).

1. Пра жанчыну, якая чым-н. незадаволена і злуецца, фыркае.

2. перан. Пра рухавую, вясёлую асобу, якая лёгка пырхае, нібы страказа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пстрыку́ха

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пстрыку́ха пстрыку́хі
Р. пстрыку́хі пстрыку́х
Д. пстрыку́се пстрыку́хам
В. пстрыку́ху пстрыку́х
Т. пстрыку́хай
пстрыку́хаю		 пстрыку́хамі
М. пстрыку́се пстрыку́хах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пстрыку́ха ж., разг.

1. щелку́нья;

2. ирон. (о женщине, выражающей недовольство) фырку́нья

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пстрыку́ха, ‑і, ДМ ‑кусе, ж.

Разм. Жан. да пстрыкун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пстрыку́н, пстрыку́ха ’пра легкадумнага маладога чалавека’, ’пра чалавека, які злуецца, фыркае, выказвае сваю незадаволенасць’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ, Шат., Байк. і Некр., ТС; капыл., кам., Жыв. сл.; гродз., Жыв. НС). Дэрываты ад пстры́каць з агентыўнымі суфіксамі ‑ун, ‑уха.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)