прыхлусі́ць, -ушу́, -у́сіш, -у́сіць; -у́шаны; зак., што і без дап. (разм.).
Крыху схлусіць, расказваючы пра што-н.; прылгаць.
|| незак. прыхлу́шваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прыхлусі́ць
дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прыхлушу́ |
прыхлу́сім |
| 2-я ас. |
прыхлу́сіш |
прыхлу́сіце |
| 3-я ас. |
прыхлу́сіць |
прыхлу́сяць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прыхлусі́ў |
прыхлусі́лі |
| ж. |
прыхлусі́ла |
| н. |
прыхлусі́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прыхлусі́ |
прыхлусі́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прыхлусі́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыхлусі́ць сов., разг. привра́ть, прилга́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыхлусі́ць, ‑хлушу, ‑хлусіш, ‑хлусіць; зак., што і без дап.
Разм. Апавядаючы пра што‑н., дадаць хлусні, выдумкі; прылгаць. Пра акунёў .. [Васіль], вядома, крыху прыхлусіў — не такія ўжо яны там і вялікія. Якімовіч. Адны ўмеюць складна расказаць пра перажытае, ёсць здатныя прыхлусіць, ды так, што самі вераць у тое, чаго ніколі не было. Грахоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыхлу́шваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.
Незак. да прыхлусіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
привра́ть сов., разг. прыхлусі́ць, прымані́ць, прылга́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прилга́ть и прилгну́ть сов., разг. прылга́ць; прыхлусі́ць, прымані́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
напрыду́мваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., чаго.
1. Прыдумаць, вынайсці многа чаго‑н. Напрыдумваць загадак.
2. Разм. Прыдумаць у дадатак да сказанага многа чаго‑н. лішняга, не адпаведнага рэчаіснасць прыхлусіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
присочини́ть сов.
1. (сочинить вдобавок к чему-л.) прысачыні́ць;
2. (выдумать, приврать) вы́думаць, прымані́ць, прылга́ць, прыхлусі́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыба́віць, ‑баўлю, ‑бавіш, ‑бавіць; зак., што.
1. і чаго. Далучыць, дадаць што‑н. да чаго‑н.; павялічыць колькасць чаго‑н. — Бяда ўся ў зямельным голадзе. А хутары зямлі не прыбавяць. Галавач. // Павялічыць, зрабіць большым (памер, колькасць, хуткасць і пад.). Танкі прыбавілі хуткасць і паспелі пераскочыць мост раней за «праціўніка». Хомчанка. Якаў больш не сцерпеў размовы з Цітком, прыбавіў кроку і пакінуў яго ззаду. Лобан.
2. і без дап. Сказаць што‑н. у дадатак да ўжо сказанага; дадаць. А другі голас прыбавіў: — Усё ўбівае ў галовы, што не гэтак, кажа, жыць трэба, як мы жывем.. Чорны.
3. і без дап. Разм. Перабольшыць, прыхлусіць. — Чаму не скажуць? ото дзіва! Той самы «Тэш», каб падлізацца, Яшчэ прыбавіць і размажа! Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)