прыхадскі́
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прыхадскі́ |
прыхадска́я |
прыхадско́е |
прыхадскі́я |
| Р. |
прыхадско́га |
прыхадско́й
прыхадско́е |
прыхадско́га |
прыхадскі́х |
| Д. |
прыхадско́му |
прыхадско́й |
прыхадско́му |
прыхадскі́м |
| В. |
прыхадскі́ (неадуш.)
прыхадско́га (адуш.) |
прыхадску́ю |
прыхадско́е |
прыхадскі́я (неадуш.)
прыхадскі́х (адуш.) |
| Т. |
прыхадскі́м |
прыхадско́й
прыхадско́ю |
прыхадскі́м |
прыхадскі́мі |
| М. |
прыхадскі́м |
прыхадско́й |
прыхадскі́м |
прыхадскі́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
прыхадскі́ церк. прихо́дский
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыхадскі́, ‑ая, ‑ое.
Які мае адносіны да прыхода 3. Прыхадскі касцёл.
•••
Прыхадская школа — тое, што і царкоўнапрыхадская школа (гл. школа).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыхо́дскі церк., см. прыхадскі́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пляба́н ’рымска-каталіцкі пробашч’, пляба́нія, пляба́ня ’парафія, пасада плябана’, ’дом, які належыць парафіі і ў якім жыве ксёндз’ (ТСБМ, Сцяшк. Сл., Янк. БП, Нас.; Сцяшк. МГ). Ст.-бел. плебань ’каталіцкі прыхадскі свяшчэннік’ (з 1489 г.), плебания, плебанея ’прыход ксяндза’ (1528 г.) са ст.-польск. pleban, plebanija ’тс’, якія з с.-лац. plēbānus, plēbānia < plēbs ’парафія, крыніца даходаў, сукупнасць парафіян, якія плацілі дзесяціну за імшу, хрост, шлюб і да т. п.’
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Про́башч ’ксёндз, які стаіць на чале парафіі’ (ТСБМ, Сцяшк., Сл. ПЗБ), про́баш ’тс’ (Сл. ПЗБ), про́баршч ’плябан (у касцёле)’ (ашм., Стан.). Запазычанне з польск. proboszcz ’тс’. Ужо ст.-бел. пробощь (проборщъ) ’прыхадскі ксёндз’ (1474) < ст.-польск. proboszcz, якое праз ст.-чэш. probošt узыходзіць да ст.-в.-ням. probōst (Булыка, Лекс. запазыч., 174) і, далей, да лац. prōpositus ’які прадстаўлены’ < proponere ’прадстаўляць’ (гл. Голуб-Ліер, 394). Таго ж паходжання і ст.-рус. пробощь, пребощь (з XIII ст.) ’прэлат каталіцкай саборнай капітулы, ігумен’, ’ксёндз’. Гл. яшчэ Міклашыч, 264; Брукнер, 457; Голуб-Копечны, 294; Фасмер, 3, 371; Банькоўскі, 2, 777–778.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)