прыстра́шка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прыстра́шка |
прыстра́шкі |
| Р. |
прыстра́шкі |
прыстра́шак |
| Д. |
прыстра́шцы |
прыстра́шкам |
| В. |
прыстра́шку |
прыстра́шкі |
| Т. |
прыстра́шкай
прыстра́шкаю |
прыстра́шкамі |
| М. |
прыстра́шцы |
прыстра́шках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыстра́шка ж., разг. угро́за; запу́гивание
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыстра́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.
Пагроза, запужванне. [Максім:] — Не думайце, што я ўжо вельмі палохаўся іх допытаў з прыстрашкамі, не. Машара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прыстра́шка ’пострах’ (Нас.). Утворана ад дзеясл. *прыстрашыць < страшыць з суфіксам ‑к‑. Параўн. рус. дыял. пристра́шка, укр. при́страшка ’тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)