прысабе́чыць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прысабе́чу |
прысабе́чым |
| 2-я ас. |
прысабе́чыш |
прысабе́чыце |
| 3-я ас. |
прысабе́чыць |
прысабе́чаць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прысабе́чыў |
прысабе́чылі |
| ж. |
прысабе́чыла |
| н. |
прысабе́чыла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прысабе́ч |
прысабе́чце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прысабе́чыўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Прысабе́чыць ’набыць ва ўласнасць; прысвоіць, прыўлашчыць чужое’ (Нас., Ласт.; Сл. Брэс.). Ад сабе́чыць ’набываць ва ўласнасць, прысвойваць’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сабе́чыць, часцей з прыст. прысабе́чыць ’набываць ва ўласнасць’, ’прысвойваць’ (Нас.). Дэрыват ад займ. сабе.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)