прысабе́чыць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прысабе́чу прысабе́чым
2-я ас. прысабе́чыш прысабе́чыце
3-я ас. прысабе́чыць прысабе́чаць
Прошлы час
м. прысабе́чыў прысабе́чылі
ж. прысабе́чыла
н. прысабе́чыла
Загадны лад
2-я ас. прысабе́ч прысабе́чце
Дзеепрыслоўе
прош. час прысабе́чыўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Прысабе́чыць ’набыць ва ўласнасць; прысвоіць, прыўлашчыць чужое’ (Нас., Ласт.; Сл. Брэс.). Ад сабе́чыць ’набываць ва ўласнасць, прысвойваць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

pilfer

[ˈpɪlfər]

v.

скра́сьці, ухапі́ць, сьцягну́ць, прысабе́чыць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

przywłaszczyć

зак. прысвоіць; прыўлашчыць, прысабечыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Сабе́чыць, часцей з прыст. прысабе́чыць ’набываць ва ўласнасць’, ’прысвойваць’ (Нас.). Дэрыват ад займ. сабе.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

help oneself to

а) узя́ць, што патрэ́бна ці што хо́чаш

б) прысабе́чыць, скра́сьці

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)