прырака́ць
‘прыракаць што-небудзь (вернасць) і без прамога дапаўнення (прыракаць прыйсці ў час)’
дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прырака́ю |
прырака́ем |
| 2-я ас. |
прырака́еш |
прырака́еце |
| 3-я ас. |
прырака́е |
прырака́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прырака́ў |
прырака́лі |
| ж. |
прырака́ла |
| н. |
прырака́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прырака́й |
прырака́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
прырака́ючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Прырака́ць ’абяцаць; прадвяшчаць’ (Нас., Ласт.), прырачо́ны ’абяцанкі’ (Ласт.), пріріка́ньня ’прадказванне’ (Бяльк.), ст.-бел. приречи ’абяцаць, абнадзеіць, сказаць, памянуць’. Укр. приріка́ти ’прадвяшчаць, абяцаць’. Хутчэй за ўсё, з польск. przyrzekać ’абяцаць’, przyrzeczony ’абяцанкі’. Гл. рэкнуць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)