прыпісні́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прыпісні́к |
прыпіснікі́ |
| Р. |
прыпісніка́ |
прыпісніко́ў |
| Д. |
прыпісніку́ |
прыпісніка́м |
| В. |
прыпісніка́ |
прыпісніко́ў |
| Т. |
прыпісніко́м |
прыпісніка́мі |
| М. |
прыпісніку́ |
прыпісніка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыпісні́к, -ка́ м., разг. приписни́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыпісні́к, ‑а, м.
Разм. Асоба, прыпісаная да пэўнага ваенкамата, ваеннага пункта і пад. У часцях было шмат прыпіснікоў, іх мала хто ведаў без спісаў. Няхай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
приписни́к разг. прыпісні́к, -ка́ м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)