прыпі́сваць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. прыпі́сваю прыпі́сваем
2-я ас. прыпі́сваеш прыпі́сваеце
3-я ас. прыпі́свае прыпі́сваюць
Прошлы час
м. прыпі́сваў прыпі́свалі
ж. прыпі́свала
н. прыпі́свала
Загадны лад
2-я ас. прыпі́свай прыпі́свайце
Дзеепрыслоўе
цяп. час прыпі́сваючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыпі́сваць несов., в разн. знач. припи́сывать; см. прыпіса́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыпі́сваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прыпісаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпіса́ць, -ішу́, -і́шаш, -і́ша; -ішы́; -і́саны; зак.

1. што. Напісаць у дадатак да чаго-н.

П. некалькі слоў.

2. каго-што. Прылічыць (у 2 знач.) запісаўшы.

П. да прызыўнога ўчастка.

3. што і каму-чаму. Палічыць вынікам чаго-н., зыходным ад каго-, чаго-н., прыналежным каму-н.

Поспех акцёра прыпісалі яго прыгажосці.

П. верш не таму, хто складаў.

|| незак. прыпі́сваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. прыпі́ска, -і, 2Ш-пісцы, ж. (да 1 і 2 знач.) і прыпі́сванне, -я, н. (да 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыпі́сванне ср. припи́сывание; см. прыпі́сваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыпі́сванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыпісваць — прыпісаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

припи́сывать несов., в разн. знач. прыпі́сваць; см. приписа́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыпі́свацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Незак. да прыпісацца.

2. Зал. да прыпісваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпі́свацца несов., возвр., страд. припи́сываться; см. прыпіса́цца, прыпі́сваць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вінава́ць ’абвінавачваць, лічыць кагосьці вінаватым’ (Нас., Юрч. Сін.), вінува́ць (Юрч. Фраз. 2). Укр. винува́ти ’абвінавачваць, вініць’, рус. амур. ви́новать ’тс’, ст.-рус. виновати ’быць прычынай чаго-небудзь’, польск. уст. winować ’вініць’, ст.-польск. winować ’абвінавачваць, прыпісваць віну’, в.-луж. winować ’абвінавачваць; лічыць даўжніком’, чэш. vinovať ’вініць’. Паўночнаслав. утварэнне ад віна́ 1 (гл.) < прасл. vina і суф. ‑ovati (> ‑ава́ць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)