прымацава́нне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
прымацава́нне |
| Р. |
прымацава́ння |
| Д. |
прымацава́нню |
| В. |
прымацава́нне |
| Т. |
прымацава́ннем |
| М. |
прымацава́нні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прымацава́нне ср., в разн. знач. прикрепле́ние; см. прымацава́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прымацава́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. прымацаваць і прымацавацца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прымацава́ць, -цу́ю, -цу́еш, -цу́е; -цу́й; -цава́ны; зак., каго-што да каго-чаго.
1. Трывала прырабіць.
П. канькі да чаравікаў.
2. Аддаць, перадаць у чыё-н. распараджэнне (для абслугоўвання і пад.).
П. правадніка да турыстаў.
П. да паліклінікі.
|| незак. прымацо́ўваць, -аю, -аеш, -ае.
|| звар. прымацава́цца, -цу́юся, -цу́ешся, -цу́ецца; -цу́йся (да 2 знач.); незак. прымацо́ўвацца, -аюся, -аешся, -аецца; наз. прымацо́ўванне, -я, н.
|| наз. прымацава́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
адмацава́ць, -цу́ю, -цу́еш, -цу́е; -цу́й; -цава́ны; зак., каго-што.
1. Зняць з уліку адкуль-н. (афіц.).
2. Скасаваць прымацаванне.
А. навучэнцаў.
|| незак. адмацо́ўваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. адмацава́нне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прикрепле́ние
1. прымацава́нне, -ння ср.; неоконч. прымацо́ўванне, -ння ср.; прыбіва́нне, -ння ср.; прыко́лванне, -ння ср., прышпі́льванне, -ння ср.; прыкле́йванне, -ння ср.;
2. прымацава́нне, -ння ср.; неоконч. прымацо́ўванне, -ння ср.; см. прикрепля́ть;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
◎ Ла́нва ’частка воза’ (тураў., Выг.), укр. ланва ’стальвага’, бук. ламба ’жалезнае прымацаванне стальвагі’, ст.-бел. ланей ’прут, які звязвае вось з валком’ (1686 г.) запазычана са ст.-польск. lanwa ’тс’ і інш. значэнні (гл. Карловіч. З, 63; МАГІІ, 2 (2), 15, Булыка, Лекс. зал., 120). якое паходзіць з с.-в.-ням. lanne ’ланцуг’, ням. дыял. lanen ’аглоблі, дышаль’ (Брукнер, 306; Слаўскі, 4, 461).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
укрепле́ние
1. (действие) умацава́нне, -ння ср.; неоконч. умацо́ўванне, -ння ср.; прымацава́нне, -ння ср.; неоконч. прымацо́ўванне, -ння ср.; см. укрепи́ть, укрепля́ть;
2. в др. знач. умацава́нне, -ння ср.;
доби́ться укрепле́ния трудово́й дисципли́ны дабі́цца ўмацава́ння працо́ўнай дысцыплі́ны;
долговре́менное укрепле́ние воен. даўгача́снае ўмацава́нне;
береговы́е укрепле́ния воен. берагавы́я ўмацава́нні;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)