прылі́па

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. прылі́па прылі́пы
Р. прылі́пы прылі́п
Д. прылі́пу прылі́пам
В. прылі́пу прылі́п
Т. прылі́пам прылі́памі
М. прылі́пе прылі́пах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прылі́па

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. прылі́па прылі́пы
Р. прылі́пы прылі́п
Д. прылі́пе прылі́пам
В. прылі́пу прылі́п
Т. прылі́пай
прылі́паю		 прылі́памі
М. прылі́пе прылі́пах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прылі́па м. и ж., разг., см. прыліпа́ла 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прылі́па, ‑ы, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑е, Т ‑ай (‑аю), ж.

Разм. Пра надакучлівага, назойлівага чалавека. У натоўпе смех-смяшок: — Бач, які прыліпа!.. Бялевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)