прыку́рванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. прыку́рванне
Р. прыку́рвання
Д. прыку́рванню
В. прыку́рванне
Т. прыку́рваннем
М. прыку́рванні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыку́рванне ср. прику́ривание

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыку́рванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. прыкурваць — прыкурыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыкуры́ць, -уру́, -у́рыш, -у́рыць; -у́раны; зак., што.

Запаліць папяросу.

|| незак. прыку́рваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. прыку́рванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)