прыко́нчыцца

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. прыко́нчыцца прыко́нчацца
Прошлы час
м. прыко́нчыўся прыко́нчыліся
ж. прыко́нчылася
н. прыко́нчылася

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыко́нчыцца сов., разг. прико́нчиться

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыко́нчыцца, ‑чыцца; зак.

Разм. Скончыцца. — От як толькі прыкончыцца гэтая калатня, дык [давай] пабяромся з табой дый пойдзем разам. — То куды ж гэта мы пойдзем? — яна [Алімпа] зрабіла выгляд, што не зразумела Анісімавых слоў. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прико́нчиться (прекратиться) прыко́нчыцца, ко́нчыцца, ско́нчыцца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыка́нчвацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да прыкончыцца.

2. Зал. да прыканчваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыко́нчвацца, ‑аецца; незак.

1. Незак. да прыкончыцца.

2. Зал. да прыкончваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)