прыко́лка

‘дзеянне’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. прыко́лка
Р. прыко́лкі
Д. прыко́лцы
В. прыко́лку
Т. прыко́лкай
прыко́лкаю
М. прыко́лцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прыко́лка

‘шпілька для валасоў’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. прыко́лка прыко́лкі
Р. прыко́лкі прыко́лак
Д. прыко́лцы прыко́лкам
В. прыко́лку прыко́лкі
Т. прыко́лкай
прыко́лкаю		 прыко́лкамі
М. прыко́лцы прыко́лках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прыко́лка ж. прико́лка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыко́лка, ‑і, ДМ ‑лцы, ж.

1. Дзеянне паводле дзеясл. прыколваць — прыкалоць (у 1 знач.).

2. Р мн. ‑лак. Разм. Тое, чым прыколваюць што‑н. (звычайна валасы). У губах [Нінка] трымала прыколкі ад рассыпаных на спіне валасоў. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Транжы́нка ’прыколка для валасоў’ (Сцяшк.). Няясна. Магчыма, ад спружы́нка < спружына, гл.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прико́лка ж.

1. (действие) разг. прышпі́льванне, -ння ср., прыко́лванне, -ння ср.;

2. (то, чем прикалывают) разг. прыко́лка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)