пры́караткі
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
пры́караткі |
пры́караткая |
пры́караткае |
пры́караткія |
| Р. |
пры́караткага |
пры́караткай
пры́караткае |
пры́караткага |
пры́караткіх |
| Д. |
пры́караткаму |
пры́караткай |
пры́караткаму |
пры́караткім |
| В. |
пры́караткі (неадуш.)
пры́караткага (адуш.) |
пры́караткую |
пры́караткае |
пры́караткія (неадуш.)
пры́караткіх (адуш.) |
| Т. |
пры́караткім |
пры́караткай
пры́караткаю |
пры́караткім |
пры́караткімі |
| М. |
пры́караткім |
пры́караткай |
пры́караткім |
пры́караткіх |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пры́караткі обл. короткова́тый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пры́караткі, ‑ая, ‑ае.
Абл. Караткаваты. [Лаўрыновіч] быў у тым самым прыкараткім кажушку, што і раней, і ў тых самых сініх галіфэ. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пры́караткі ’караткаваты’ (ТСБМ; брасл., Сл. ПЗБ), сюды ж пры́каратка ’невялікая колькасць’ (Інстр. 3), пры́каратка ’недастакова, мала; караткавата’ (Нас., Шат.), прыкараць ’караткавата’ (Жд.). Вытворныя ад кораня каро́т‑/ко́рат‑ з семантыкай непаўнаты, якая захоўваецца ў прэфіксе. Цвяткоў (Запіскі, 1, 51) бачыць тут паралель да польск. przykrótki ’караткаваты’. Гл. каро́ткі.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)