прыка́з

‘установа’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прыка́з прыка́зы
Р. прыка́за прыка́заў
Д. прыка́зу прыка́зам
В. прыка́з прыка́зы
Т. прыка́зам прыка́замі
М. прыка́зе прыка́зах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прыка́з м., ист. прика́з;

Пасо́льскі прыка́з — Посо́льский прика́з

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыка́з, ‑а, м.

Гіст. Установа, якая ведала асобнай галіной кіраўніцтва ў Маскоўскай дзяржаве 16–17 стст. Манастырскі прыказ. Пасольскі прыказ. Памесны прыказ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасо́льскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пасла, пасольства.

•••

Пасольскі прыказ (гіст.) гл. прыказ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасо́льскі посо́льский;

○ п. прыка́з — ист. посо́льский прика́з

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прика́з

1. (распоряжение) зага́д, -ду м.;

испо́лнить прика́з вы́канаць зага́д;

2. ист. прыка́з, -за м.;

Посо́льский прика́з Пасо́льскі прыка́з.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

я́сельнічы, ‑ага, м.

Гіст. Прыдворны чын у рускай дзяржаве 15–17 стст. // Асоба, якая ўзначальвала Канюшневы прыказ з пачатку 17 ст., а таксама загадвала царскім псовым паляваннем. Загад ясельнічага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)