прыка́з

‘установа’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прыка́з прыка́зы
Р. прыка́за прыка́заў
Д. прыка́зу прыка́зам
В. прыка́з прыка́зы
Т. прыка́зам прыка́замі
М. прыка́зе прыка́зах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прыка́з м., ист. прика́з;

Пасо́льскі прыка́з — Посо́льский прика́з

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыка́з, ‑а, м.

Гіст. Установа, якая ведала асобнай галіной кіраўніцтва ў Маскоўскай дзяржаве 16–17 стст. Манастырскі прыказ. Пасольскі прыказ. Памесны прыказ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Памесны прыказ

т. 12, с. 32

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пасольскі прыказ

т. 12, с. 166

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Пушкарскі прыказ

т. 13, с. 137

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

разрадны прыказ

т. 13, с. 264

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пасо́льскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да пасла, пасольства.

•••

Пасольскі прыказ (гіст.) гл. прыказ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасо́льскі посо́льский;

○ п. прыка́з — ист. посо́льский прика́з

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прика́з

1. (распоряжение) зага́д, -ду м.;

испо́лнить прика́з вы́канаць зага́д;

2. ист. прыка́з, -за м.;

Посо́льский прика́з Пасо́льскі прыка́з.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)