прызыўні́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Чалавек, які прызываецца на вайсковую службу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прызыўні́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прызыўні́к прызыўнікі́
Р. прызыўніка́ прызыўніко́ў
Д. прызыўніку́ прызыўніка́м
В. прызыўніка́ прызыўніко́ў
Т. прызыўніко́м прызыўніка́мі
М. прызыўніку́ прызыўніка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прызыўні́к, -ка́ м. призывни́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прызыўні́к, ‑а, м.

Той, хто прызываецца на вайсковую службу. У Беларусь Зыбін трапіў прызыўніком. Мележ. У клубе камсамольцы рыхтавалі прызыўнікам развітальны вечар. Гроднеў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прызыўнік; навабранец, рэкрут (уст.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

призывни́к прызыўні́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

призывно́й

1. прил., воен. прызыўны́;

2. сущ., воен., уст. прызыўні́к, -ка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)