прывіва́цца
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
- |
- |
| 2-я ас. |
- |
- |
| 3-я ас. |
прывіва́ецца |
прывіва́юцца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прывіва́ўся |
прывіва́ліся |
| ж. |
прывіва́лася |
| н. |
прывіва́лася |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прывіва́цца I несов., возвр., страд. привива́ться; см. прыві́цца, прывіва́ць I
прывіва́цца II несов., страд. привива́ться; см. прывіва́ць II
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прывіва́цца, ‑аецца; незак.
1. Незак. да прывіцца.
2. Зал. да прывіваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыві́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., прыўе́цца; -віўся, -віла́ся, -ло́ся; зак.
Стаць звычайным, замацавацца.
Прывіліся навыкі да фізічнай працы.
|| незак. прывіва́цца, -а́ецца.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
привива́тьсяI несов.
1. прышчэ́плівацца;
2. перен. прывіва́цца; см. приви́ться;
3. страд. прышчэ́плівацца; прывіва́цца; см. привива́тьI.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прыві́ць, прывіва́ць ’прымусіць, засвоіць, надаць (якую-небудзь уласцівасць, звычку і пад.)’, прыві́цца ’замацавацца, укараніцца, стаць звычайным’ (ТСБМ), прыві́цца ’прыкруціцца (калі ўюць вяроўку, то ў вяроўку можа ўкруціцца, увіцца што-небудзь пабочнае)’, ’назойліва прычапіцца (напр., пра пчалу)’ (Янк. 3.), прывіва́цца ’часова жыць’ (Юрч.). Да віць 2 (гл.). Сюды ж аддзеяслоўныя назоўнікі са сферы ткацкай лексікі: прывытні́к ’верацяно, на якое змотваецца пража з некалькіх — звычайна з 2–3, радзей з большай колькасці верацён для прасушкі’, прыві́вак ’верацяно, з якога звіваюць пражу на другое для прасушвання’ (Уладз.), прыві́ванка ’дзве ручайкі пражы на адным верацяне’ (ТС); а таксама прыво́й ’(часовае) месцазнаходжанне’ (Мат. Маг.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)