прывяча́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. прывяча́ю прывяча́ем
2-я ас. прывяча́еш прывяча́еце
3-я ас. прывяча́е прывяча́юць
Прошлы час
м. прывяча́ў прывяча́лі
ж. прывяча́ла
н. прывяча́ла
Загадны лад
2-я ас. прывяча́й прывяча́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час прывяча́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прывяча́ць несов., разг. привеча́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прывяча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да прывеціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прывяча́ць ’вітаць, прыхільна сустракаць’ (Наша Ніва, 2002, 15 ліст.). Ітэратыў да прывеціць, гл. прывет.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

привеча́ть несов., уст.

1. (приветливо относиться) прывяча́ць;

2. (приветствовать) поэт. віта́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вітаць; прывячаць (паэт.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)