прыву́чаны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. прыву́чаны прыву́чаная прыву́чанае прыву́чаныя
Р. прыву́чанага прыву́чанай
прыву́чанае		 прыву́чанага прыву́чаных
Д. прыву́чанаму прыву́чанай прыву́чанаму прыву́чаным
В. прыву́чаны (неадуш.)
прыву́чанага (адуш.)		 прыву́чаную прыву́чанае прыву́чаныя (неадуш.)
прыву́чаных (адуш.)
Т. прыву́чаным прыву́чанай
прыву́чанаю		 прыву́чаным прыву́чанымі
М. прыву́чаным прыву́чанай прыву́чаным прыву́чаных

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыву́чаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. прыву́чаны прыву́чаная прыву́чанае прыву́чаныя
Р. прыву́чанага прыву́чанай
прыву́чанае		 прыву́чанага прыву́чаных
Д. прыву́чанаму прыву́чанай прыву́чанаму прыву́чаным
В. прыву́чаны (неадуш.)
прыву́чанага (адуш.)		 прыву́чаную прыву́чанае прыву́чаныя (неадуш.)
прыву́чаных (адуш.)
Т. прыву́чаным прыву́чанай
прыву́чанаю		 прыву́чаным прыву́чанымі
М. прыву́чаным прыву́чанай прыву́чаным прыву́чаных

Кароткая форма: прыву́чана.

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыву́чаны

1. приу́ченный;

2. охот. втра́вленный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыву́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад прывучыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ганча́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Паляўнічы сабака, прывучаны гнаць звера.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

притра́вленный прыву́чаны, вы́муштраваны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ло́ўчы¹, -ая, -ае.

1. Прывучаны да лоўлі, палявання.

Лоўчыя сабакі.

2. Прызначаны для лоўлі звяроў.

Лоўчыя ямы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

приу́ченный прыву́чаны, мног. папрыву́чваны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

го́нчы, -ая, -ае.

1. Шпаркі ў бегу, прывучаны гнаць звера.

Г. сабака.

2. у знач. наз. го́нчы, -ага, мн. -ыя, -ых, м. Пра сабаку такой пароды.

Брэх гончых.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сты́плер, ‑а, м.

Конь, спецыяльна прывучаны да скачак з перашкодамі.

[Англ. steepler.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)