прываро́тнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прываро́тнік |
прываро́тнікі |
| Р. |
прываро́тніка |
прываро́тнікаў |
| Д. |
прываро́тніку |
прываро́тнікам |
| В. |
прываро́тнік |
прываро́тнікі |
| Т. |
прываро́тнікам |
прываро́тнікамі |
| М. |
прываро́тніку |
прываро́тніках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прываро́тнік м., анат. привра́тник
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прываро́тнік, ‑а, м.
Месца пераходу страўніка ў дванаццаціперсную кішку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
привра́тник м.
1. бра́мнік, -ка м.; вартаўні́к пры варо́тах;
2. анат. прываро́тнік, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)