прываро́тны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
прываро́тны |
прываро́тная |
прываро́тнае |
прываро́тныя |
| Р. |
прываро́тнага |
прываро́тнай
прываро́тнае |
прываро́тнага |
прываро́тных |
| Д. |
прываро́тнаму |
прываро́тнай |
прываро́тнаму |
прываро́тным |
| В. |
прываро́тны (неадуш.)
прываро́тнага (адуш.) |
прываро́тную |
прываро́тнае |
прываро́тныя (неадуш.)
прываро́тных (адуш.) |
| Т. |
прываро́тным |
прываро́тнай
прываро́тнаю |
прываро́тным |
прываро́тнымі |
| М. |
прываро́тным |
прываро́тнай |
прываро́тным |
прываро́тных |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прываро́тны, ‑ая, ‑ае.
У забабонных уяўленнях — які можа прывабіць, выклікаць любоў да каго‑н. Прываротны корань. Прываротнае зелле.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
приворо́тныйI разг. прываро́тны;
приворо́тная скаме́ечка прываро́тная ла́вачка.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прываро́т ’прычароўванне, варажба; чароўная сіла варажбы’ (Нас., Байк. і Некр., Растарг.), ’тое, што можа прывабіць, выклікаць любоў да каго-небудзь’ (Нар. Гом.). Сюды ж пры́воротынь ’піжма звычайная’ (Сіг.), прывараті́ть ’прываражыць’ (Растарг.), прываро́тны ’ў забабонных уяўленнях — які можа прывабіць, выклікаць любоў да каго-небудзь’ (ТСБМ), прыва́ратны карэнь ’корань для чаравання, любчык, любіста’ (Др.-Падб.), нарэшце, прываротны́й ’добразычлівы, прыхільны’ (Клім.) са стратай базавай семантыкі. Да прывараці́ць ’прычараваць’ < вараці́ць (гл. варо́чаць) з семантыкай (і практыкай) рытуальнага дзеяння, накіраванага на вяртанне аб’екту магічнага ўздзеяння, параўн. ст.-бел. приворотити ’аднавіць, вярнуць’, приворотитися ’апамятацца, апрытомнець’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)