проходя́щий

1. прич. які́ (што) прахо́дзіць; які́ (што) міна́е; см. проходи́ть​I;

2. прил. прахо́жы;

3. сущ. прахо́жы, -жага м.; міна́к, -ка́ м.; (путник) падаро́жны, -нага м., падаро́жнік, -ка м.; (пешеход) пешахо́д, -да м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прахо́жы

1. прил. прохо́жий; проходя́щий;

~жыя лю́дзі — прохо́жие (проходя́щие) лю́ди;

2. в знач. сущ. прохо́жий;

~жыя спыня́ліся каля́ по́мніка — прохо́жие остана́вливались у па́мятника

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)