приручи́ть сов., прям., перен. прыручы́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абрахма́ніць сов. приручи́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыручы́ць сов.

1. приручи́ть, одома́шнить;

2. перен., разг. приручи́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прысво́йчыць сов., обл. приручи́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прикорми́ть сов. (приручить — о животных) прыручы́ць, прыкармі́ць; (приманить) прына́дзіць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыкармі́ць сов.

1. (приручить — о животных) прикорми́ть;

2. (дополнительно) подкорми́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прыручы́ць ’зрабіць ручным’, ’даручыць’ (люб., Сл. ПЗБ; Жд.), прыручы́цца ’прыстасавацца, навучыцца’ (ТС). Ст.-бел. прирука ’даручэнне’ (Гарб.). Рус. приручи́ть ’прыручыць’, дыял. калуж., разан., смал. ’даручыць’, укр. приручи́ти ’даручыць’. Да рука (гл.), г. зн. зрабіць так, каб нехта быў ’пры руцэ’. Параўн. ручны, ручацца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)