прафа́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Зусім недасведчаны чалавек у якой-н. галіне.

У нотах ён поўны п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прафа́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прафа́н прафа́ны
Р. прафа́на прафа́наў
Д. прафа́ну прафа́нам
В. прафа́на прафа́наў
Т. прафа́нам прафа́намі
М. прафа́не прафа́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прафа́н м. профа́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прафа́н, ‑а, м.

Недасведчаны ў якой‑н. галіне чалавек. Ахтан сапраўды разгубіўся. Ліхаманкава думаў, што прапанаваць начальніку, каб пераканаць, што ён і ў гэтай галіне не прафан. Алешка.

[Ад лац. profanus — неазнаёмлены.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прафа́н ’недасведчаны ў якой-небудзь галіне чалавек’ (ТСБМ). Крыніца слова ў лац. profānus ’неазнаёмлены; непасвячоны; які знаходзіцца па-за святыняй’, якое ад pro‑ ’перад’ і fānum ’асвечанае месца, храм’. У сучасных мовах з франц. profane ’асоба, якая не належыць да клану артыстаў’, распаўсюджана ў артыстычным жаргоне (Банькоўскі, 2, 779).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

профа́н прафа́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)