прарэ́ктар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Намеснік рэктара.

П. па навуковай рабоце.

|| прым. прарэ́ктарскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прарэ́ктар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прарэ́ктар прарэ́ктары
Р. прарэ́ктара прарэ́ктараў
Д. прарэ́ктару прарэ́ктарам
В. прарэ́ктара прарэ́ктараў
Т. прарэ́ктарам прарэ́ктарамі
М. прарэ́ктару прарэ́ктарах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прарэ́ктар м. проре́ктор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прарэ́ктар, ‑а, м.

Намеснік рэктара.

[Ад лац. pro — замест і rector — правіцель, кіраўнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

проре́ктор прарэ́ктар, -ра м.;

проре́ктор по уче́бной ча́сти прарэ́ктар па навуча́льнай ча́стцы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

інтэлектуа́л, ‑а, м.

Пра чалавека з высока развітым інтэлектам, а таксама пра чалавека разумовай працы. [Каладкевіч] — чалавек-легенда, інтэлектуал, важак, асоба ў самым высокім сэнсе гэтага слова. Мехаў. Нідзе ва ўсім.. горадзе так не ішлі кнігі і часопісы, як у гэтым інстытуце. «У нас — інтэлектуалы», — з гордасцю сказаў прарэктар. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)