прарэ́ктар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Намеснік рэктара.

П. па навуковай рабоце.

|| прым. прарэ́ктарскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прарэ́ктар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прарэ́ктар прарэ́ктары
Р. прарэ́ктара прарэ́ктараў
Д. прарэ́ктару прарэ́ктарам
В. прарэ́ктара прарэ́ктараў
Т. прарэ́ктарам прарэ́ктарамі
М. прарэ́ктару прарэ́ктарах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прарэ́ктар м. проре́ктор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прарэ́ктар, ‑а, м.

Намеснік рэктара.

[Ад лац. pro — замест і rector — правіцель, кіраўнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Прарэктар 3/215

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

прарэ́ктар м. Proréktor m -s, -tóren

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

прарэ́ктар

(ад лац. pro = замест + рэктар)

намеснік рэктара.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

проре́ктор прарэ́ктар, -ра м.;

проре́ктор по уче́бной ча́сти прарэ́ктар па навуча́льнай ча́стцы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

prorektor

м. прарэктар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Proréktor

m -s, -tóren прарэ́ктар

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)