прарубі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прарублю́ прару́бім
2-я ас. прару́біш прару́біце
3-я ас. прару́біць прару́бяць
Прошлы час
м. прарубі́ў прарубі́лі
ж. прарубі́ла
н. прарубі́ла
Загадны лад
2-я ас. прарубі́ прарубі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час прарубі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прарубі́ць сов., горн. проруби́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Про́рубка ’палонка’ (Мат. Маг.). Да прарубі́ць. Параўн. пралубка, пролубка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

проруби́ть сов.

1. в разн. знач. прасячы́, мног. папрасяка́ць;

проруби́ть сте́ну прасячы́ сцяну́;

проруби́ть окно́ прасячы́ акно́;

проруби́ть про́секу прасячы́ прасе́ку;

2. горн. прарубі́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)