прару́бка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прару́бка |
прару́бкі |
| Р. |
прару́бкі |
прару́бак |
| Д. |
прару́бцы |
прару́бкам |
| В. |
прару́бку |
прару́бкі |
| Т. |
прару́бкай
прару́бкаю |
прару́бкамі |
| М. |
прару́бцы |
прару́бках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прору́бка ж.
1. прасячэ́нне, -ння ср.; неоконч. прасяка́нне, -ння ср.;
2. прару́бка, -кі ж., прару́бліванне, -ння ср.; см. проруба́ть;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Про́лубка, пралу́бка ’палонка’ (Нас.; Нік. Очерки; Гарэц.; Касп.; Бяльк.; паўн.-усх., КЭС; ашм., Стан.), про́луб, пролу́б(к)а, пралы́бка ’тс’ (Сл. ПЗБ), рус. про́лубь, пролу́бка ’тс’; укр. про́луб ’тс’, польск. дыял. przełąbka ’тс’, славац. prieluba ’палонка; засек’. Лічыцца другасным да адпаведных форм з *rǫbati і *rǫbiti ’рубіць’ (гл. прарубка); л (ł, l) у выніку дыстантнай асіміляцыі да р (r) у прэфіксе *pro‑, *prě (гл. пра-). Гл. Борысь, Зб. Ліміту, 194; Фасмер, 3, 377.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)