прамі́нка гл. прамяцца, прамяць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прамі́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. прамі́нка
Р. прамі́нкі
Д. прамі́нцы
В. прамі́нку
Т. прамі́нкай
прамі́нкаю
М. прамі́нцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прамі́нка ж., спец. проми́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прамя́цца, -мну́ся, -мне́шся, -мне́цца; -мнёмся, -мняце́ся, -мну́цца; -мніся; зак. (разм.).

Прывесці сябе ў бадзёры стан, рухаючыся, прагульваючыся, размяцца.

|| незак. праміна́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

|| наз. прамі́нка, -і, ДМ -нцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прамя́ць, -мну́, -мне́ш, -мне́; -мнём, -мняце́, -мну́ць; -мні; -мя́ты; зак., каго-што (разм.).

Даць размяцца, рухам прывесці ў нармальны стан (пасля ляжання, стаяння і пад.).

П. коней. П. ногі.

|| незак. праміна́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. прамі́нка, -і, ДМ -нцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

проми́нка спец. прамі́нка, -кі ж., размі́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Прамі́н ’прамінка, перапынак’ (Нас.), сюды ж прамілах ’спакой’ (^перапынак) (шальч., Сл. ПЗБ), прапілоўваць ’мінаць’ (ТС). Да мінаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)