прамы́

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. прамы́ прама́я прамо́е прамы́я
Р. прамо́га прамо́й
прамо́е		 прамо́га прамы́х
Д. прамо́му прамо́й прамо́му прамы́м
В. прамы́ (неадуш.)
прамо́га (адуш.)		 праму́ю прамо́е прамы́я (неадуш.)
прамы́х (адуш.)
Т. прамы́м прамо́й
прамо́ю		 прамы́м прамы́мі
М. прамы́м прамо́й прамы́м прамы́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

папада́нне ср. попада́ние;

○ прамо́е п. — спорт. прямо́е попада́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

камбайнава́нне, ‑я, н.

Уборка сельскагаспадарчых культур камбайнам. Суцэльнае прамое камбайнаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

попада́ние папада́нне, -ння ср.;

прямо́е попада́ние прамо́е папада́нне.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́прастацца, -аюся, -аешся, -аецца; зак.

1. Прыняць прамое становішча; выпраміцца.

Вудзільна выпрасталася.

2. Легчы, выцягнуўшыся на ўвесь рост (разм.).

В. на канапе.

|| незак. выпро́ствацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

значэ́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. Сэнс, тое, што дадзены прадмет (слова, знак, жэст) абазначае.

Прамое і пераноснае з. слова.

2. Важнасць, значнасць, роля.

Гістарычнае з.

Гэтай сустрэчы надаецца вялікае з.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

папада́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. пападаць — папасці (у 1 знач.).

•••

Прамое пападанне — непасрэднае паражэнне цэлі снарадам, бомбай, мінай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эктагене́з, ‑у, м.

Агульная назва напрамкаў у эвалюцыйным вучэнні, якія разглядаюць гістарычнае развіццё жывой прыроды як прамое прыстасаванне арганізмаў да навакольнага асяроддзя.

[Ад грэч. ektós — звонку, знадворку і genesis — нараджэнне, узнікненне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дапаўне́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. гл. дапоўніць.

2. Тое, чым што-н. дапоўнена; дадатак.

Д. да пастановы.

3. У граматыцы: даданы член сказа са знач. аб’екта, звычайна выражаны ўскосным склонам назоўніка ці іншай часцінай мовы ў функцыі назоўніка.

Прамое д.

Ускоснае д.

|| прым. дапаўня́льны, -ая, -ае (у 3 знач.).

Д. даданы сказ.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Варто́ўня (БРС). Цяжка сказаць, ці гэта ўтварэнне ад ва́рта, вартава́ць, ці прамое запазычанне з польск. wartownia ’вартоўня’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)