пра́льнік
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пра́льнік |
пра́льнікі |
| Р. |
пра́льніка |
пра́льнікаў |
| Д. |
пра́льніку |
пра́льнікам |
| В. |
пра́льнік |
пра́льнікі |
| Т. |
пра́льнікам |
пра́льнікамі |
| М. |
пра́льніку |
пра́льніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Пра́льнік ’пранік’ (маг., Крачк.; лун., Шатал.), ’качалка (з зубамі) для бялізны’ (жытк., Мат. Гом.). Рус., укр. пральник, польск. pralnik ’тс’. Да праць (Фасмер, 3, 353). Параўн. пранік.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Пра́днік, пра́льнік., пра́ньнік ’пранік’ (чырв., З нар. сл.). Гл. пранік. Форма праднік з праньнік у выніку дысыміляцыі нн > дн.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)