праланга́цыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. праланга́цыя
Р. праланга́цыі
Д. праланга́цыі
В. праланга́цыю
Т. праланга́цыяй
праланга́цыяю
М. праланга́цыі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

праланга́цыя ж., спец. пролонга́ция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

праланга́цыя, ‑і, ж.

Спец. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пралангаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пралангава́ць, -гу́ю, -гу́еш, -гу́е; -гу́й; -гава́ны; зак. і незак., што (афіц.).

Прадоўжыць (прадаўжаць) тэрмін дзеяння чаго-н.

П. дагавор.

|| наз. праланга́цыя, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пролонга́ция спец. праланга́цыя, -цыі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Пралангава́ць ’прадоўжыць (прадаўжаць) тэрмін чаго-небудзь’, праланга́цыя ’прадаўжэнне дзеяння’ (ТСБМ). Праз польск. prolongować, дзе з лац. prolangare, якое з pro‑ і longus ’доўгі’ (Банькоўскі, 2, 782). Ст.-бел. проленгованый ’працягнены’ < ст.-польск. prolengowany < prolongować (Булыка, Запазыч., 266).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)