прагма́тыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

У семіётыцы, мовазнаўстве: кірунак, які вывучае адносіны паміж сродкамі мовы і тымі, хто гэтымі сродкамі карыстаецца; самі такія адносіны.

|| прым. прагматы́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прагма́тыка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. прагма́тыка
Р. прагма́тыкі
Д. прагма́тыцы
В. прагма́тыку
Т. прагма́тыкай
прагма́тыкаю
М. прагма́тыцы

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прагма́тыка ж., спец. прагма́тика

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прагма́тык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прагма́тык прагма́тыкі
Р. прагма́тыка прагма́тыкаў
Д. прагма́тыку прагма́тыкам
В. прагма́тыка прагма́тыкаў
Т. прагма́тыкам прагма́тыкамі
М. прагма́тыку прагма́тыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)