прагма́тык
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прагма́тык |
прагма́тыкі |
| Р. |
прагма́тыка |
прагма́тыкаў |
| Д. |
прагма́тыку |
прагма́тыкам |
| В. |
прагма́тыка |
прагма́тыкаў |
| Т. |
прагма́тыкам |
прагма́тыкамі |
| М. |
прагма́тыку |
прагма́тыках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прагма́тык, ‑а, м.
Тое, што і прагматыст.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прагма́тик прагма́тык, -ка м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)