пра́ведніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пра́ведніца пра́ведніцы
Р. пра́ведніцы пра́ведніц
Д. пра́ведніцы пра́ведніцам
В. пра́ведніцу пра́ведніц
Т. пра́ведніцай
пра́ведніцаю		 пра́ведніцамі
М. пра́ведніцы пра́ведніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пра́ведніца ж., в разн. знач. пра́ведница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пра́ведніца, ‑ы, ж.

Уст., звычайна іран. Жан. да праведнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́веднік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. У вернікаў: чалавек, які жыве праведным жыццём.

2. Чалавек, які ў сваіх дзеяннях кіруецца прынцыпамі сумленнасці, справядлівасці (іран.). У выразе: спаць сном праведніка (разм., жарт.) — спаць спакойна, ціха, мірна.

|| ж. пра́ведніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. пра́ведніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пра́ведница пра́ведніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)