правы́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. правы́
Р. право́ў
Д. права́м
В. правы́
Т. права́мі
М. права́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пра́ва

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пра́ва правы́
Р. пра́ва право́ў
пра́ў
Д. пра́ву права́м
В. пра́ва правы́
Т. пра́вам права́мі
М. пра́ве права́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

раўнапра́ўе, -я, н.

Раўнапраўнае становішча, роўнасць у правах.

Р. грамадзян.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уці́ск, -у, м.

1. гл. уціскаць².

2. Грубае абмежаванне ў правах; прыгнёт.

Сацыяльны ў.

Каланіяльны ў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

чле́нства, -а, н.

Удзел у арганізацыі, таварыстве, саюзе і пад. на правах члена (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

землеўлада́нне, -я, н.

1. Уладанне зямлёй на правах прыватнай уласнасці (кніжн.).

2. Зямельны ўчастак, што знаходзіцца ў чыім-н. уладанні (афіц.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ушчамле́нне ср.

1. ущемле́ние, защемле́ние;

у. гры́жы — ущемле́ние гры́жи;

2. перен. ущемле́ние;

у. ў права́х — ущемле́ние в права́х

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

здо́льнік, ‑а, м.

Селянін, які арандаваў зямлю на правах здольшчыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыскрымінава́ць, -ну́ю, -ну́еш, -ну́е; -ну́й; -нава́ны; зак. і незак., каго (што).

Абмежаваць (абмяжоўваць) у правах, пазбавіць (пазбаўляць) раўнапраўя.

|| наз. дыскрыміна́цыя, -і, ж.

Расавая д.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

землеўлада́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Асоба, якая карыстаецца зямлёй на правах прыватнай уласнасці.

Буйны з.

|| ж. землеўлада́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. землеўлада́льніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)