прававі́к
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прававі́к |
прававікі́ |
| Р. |
прававіка́ |
прававіко́ў |
| Д. |
прававіку́ |
прававіка́м |
| В. |
прававіка́ |
прававіко́ў |
| Т. |
прававіко́м |
прававіка́мі |
| М. |
прававіку́ |
прававіка́х |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прававі́к, -ка м., разг. правови́к
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прававі́к, ‑а, м.
Разм. Спецыяліст па праву 1 (у 1, 2 знач.); юрыст.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)