прабіўны́, -а́я, -о́е.

1. Які прабівае што-н.

Прабіўная сіла снарада.

2. перан. Энергічны і настойлівы (разм.).

П. хлопец.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прабіўны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. прабіўны́ прабіўна́я прабіўно́е прабіўны́я
Р. прабіўно́га прабіўно́й
прабіўно́е		 прабіўно́га прабіўны́х
Д. прабіўно́му прабіўно́й прабіўно́му прабіўны́м
В. прабіўны́ (неадуш.)
прабіўно́га (адуш.)		 прабіўну́ю прабіўно́е прабіўны́я (неадуш.)
прабіўны́х (адуш.)
Т. прабіўны́м прабіўно́й
прабіўно́ю		 прабіўны́м прабіўны́мі
М. прабіўны́м прабіўно́й прабіўны́м прабіўны́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прабіўны́

1. спец. пробивно́й;

2. (энергичный) пробивно́й; расторо́пный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прабіўны́, ‑ая, ‑ое.

1. Які прабівае што‑н., мае здольнасць прабіваць. Прабіўная сіла снарада.

2. Разм. Які можа дабіцца, дамагчыся чаго‑н. нягледзячы на цяжкасці; настойлівы. — Бачылі, якая моладзь расце. — Прабіўная, — адказаў Гамбіцкі. — Адукаваная, — уздыхнуў Кушнер. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пробивно́й в разн. знач. прабіўны́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прабітны́ разг., см. прабіўны́ 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прабітны́, ‑ая, ‑ое.

Разм. Тое, што і прабіўны (у 2 знач.). Прабітная і хітрая, .. [Аўдотка] табе ўсюды дапне. Вітка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пракідкі́ ’які знаходзіць выхад з цяжкіх абставін; знаходлівы, пранырлівы, прабіўны’ (ТСБМ). Гл. кідкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пракідкі́, ‑ая, ‑ое.

Абл. Які знаходзіць выхад з цяжкіх абставін; знаходлівы, пранырлівы, прабіўны. Хто як здолее, той так і жыве. Спрытны і пракідкі — асабліва калі яшчэ і пашанцуе, — забагацее. Кудраўцаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праны́ра, ‑ы, ДМ ‑у, Т ‑ам, м.; ДМ ‑ы, Т ‑ай, ж.

Разм. Пранырлівы, прабіўны чалавек. Тут быў сам фельчар Мікіта Найдус, зухаваты хлопец-праныра. Колас. Міканор адчуў, што гэты праныра ўжо сёе-тое ведае: пранюхаў, відаць, і аб размове з новым дырэктарам. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)