прабурчэ́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прабурчу́ прабурчы́м
2-я ас. прабурчы́ш прабурчыце́
3-я ас. прабурчы́ць прабурча́ць
Прошлы час
м. прабурчэ́ў прабурчэ́лі
ж. прабурчэ́ла
н. прабурчэ́ла
Загадны лад
2-я ас. прабурчы́ прабурчы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час прабурчэ́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

забурча́ць і забурчэ́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.

Пачаць бурчаць, бурчаць. // Прабурчаць, прабурчэць; буркнуць. Сабака раптам спыніўся ля сена, забурчаў і пачаў абнюхваць зямлю. Ваданосаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)