прабурчэ́ць
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прабурчу́ |
прабурчы́м |
| 2-я ас. |
прабурчы́ш |
прабурчыце́ |
| 3-я ас. |
прабурчы́ць |
прабурча́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прабурчэ́ў |
прабурчэ́лі |
| ж. |
прабурчэ́ла |
| н. |
прабурчэ́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прабурчы́ |
прабурчы́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прабурчэ́ўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прабурча́ць, прабурчэ́ць разм. vor sich hin brúmmen [múrmeln];
прабурча́ць сабе́ пад нос in den Bart brúmmen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
забурча́ць і забурчэ́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак.
Пачаць бурчаць, бурчаць. // Прабурчаць, прабурчэць; буркнуць. Сабака раптам спыніўся ля сена, забурчаў і пачаў абнюхваць зямлю. Ваданосаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)