потоло́к м.

1. столь, род. сто́лі ж.;

кесо́нный кессо́нный (я́щичный) потоло́к техн. кесо́нная (скры́начная) столь;

2. ав. найбо́льшая вышыня́; патало́к, -лка́ м.;

◊

взять с потолка́ узя́ць (вы́думаць) з галавы́, вы́смактаць з па́льца;

плева́ть в потоло́к ле́нца ва́жыць; лы́нды (бі́бікі) біць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

насталі́ць сов. настла́ть потоло́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

засто́ліць сов. настла́ть потоло́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

засто́льваць несов. настила́ть потоло́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сталі́ць несов. настила́ть потоло́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

патало́к, -лка́ м., спец. потоло́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прысто́ліць сов., обл. положи́ть потоло́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

обвали́ться абвалі́цца, мног. паабва́львацца;

потоло́к обвали́лся столь абвалі́лася.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

скляпе́нне ср. свод м., сво́дчатый потоло́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Патало́к, потоло́к, патоло́ка, ’столь’ (жлоб., Мат. Гом.; тарн., Анім.), светлае ’верхняя частка рамачнага вулля’, рэч. ’вышкі’ (Мат. Гом.), рус. потоло́к, потоло́ка ’тс’. Фасмер (3, 345) найбольш імавернай лічыць версію паходжання гэтага слова з *потолъкъ, якое з тьло ’дно’ і ў якасці роднасных прыводзіць літ. pãtalas ’ложак’, ст.-прус. talus ’падлога’, ст.-інд. talam ’раўніна’, ст.-в.-ням. dilla ’дошка, масніца’, лац. tellūs ’зямля’, ірл. talam ’тс’ (аналагічна Траўтман, 321; Зубаты, AfslPh, 16, 417 і інш.). Пізані (RL, 1, 1950, 271) намагаецца вытлумачыць форму потолок з *полатокъ (якое з *полатъ — адпаведнік лац. palātum ’скляпенне’); Паэта (Atti della Ассаdemia nazionale dei Lincei, 359, серыя 8, Roma, 1973, 7–12) слова потолок выводзіць з *pod‑tolokъ, якое ад толо́чь ’таўчы’ — непераканаўча.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)