По́рту

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, нескланяльны

адз.
Н. По́рту
Р. По́рту
Д. По́рту
В. По́рту
Т. По́рту
М. По́рту

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

По́рту г. По́рту нескл., м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

порт², -у, м.

Льняная або баваўняная тканіна.

Кашуля з порту.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́рт

‘тканіна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. по́рт
Р. по́рту
Д. по́рту
В. по́рт
Т. по́ртам
М. по́рце

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Сент-Пі́тэр-Порт

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Сент-Пі́тэр-Порт
Р. Сент-Пі́тэр-Порта
Д. Сент-Пі́тэр-Порту
В. Сент-Пі́тэр-Порт
Т. Сент-Пі́тэр-Портам
М. Сент-Пі́тэр-Порце

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

по́рт

‘месца для стаянкі, рамонту, разгрузкі суднаў’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. по́рт парты́
по́рты
Р. по́рта парто́ў
Д. по́рту парта́м
В. по́рт парты́
по́рты
Т. по́ртам парта́мі
М. по́рце парта́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

порт I м. порт;

марскі́ п. — морско́й порт

порт II (род. по́рту) м. льняна́я (бума́жная) ткань

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прутэ́ ’дыван, вытканы з самаробных нітак’ (дзятл., Сцяшк. Сл.). Відавочна, з *портэ́, параўн. палес. пуртяны́ ’з порту’ (Уладз.) у выніку перастаноўкі гукаў. Далей гл. порт.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Партве́йн ’гатунак моцнага вінаграднага віна’ (ТСБМ). З рус. портве́йн ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 80), дзе праз ням. Portwein з англ. portwine ’віно з Порту’ (Клюге-Гётце, 453; Фасмер, 3, 335).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Спадні́ца, дыял. спані́ца, сподні́ца, ‘жаночае адзенне, а таксама частка сукенкі ад таліі ўніз’ (ТСБМ, Касп., Байк. і Некр., Шымк. Собр., Федар. 4, Ян., Сл. ПЗБ, ТС). Да сподні < спод (гл.) з суф. ‑іц(а). З іншымі суфіксамі: спо́дне ‘бялізна’ (Сл. Брэс.), спадняк ‘хатняя спадніца з порту’ (Інстр. 1), спо́днік ‘сподняя спадніца’ (Жд. 1, Сцяшк.). Параўн. ісподнік. Спадніца, лічачы па акцэнтуацыі, можа быць запазычаннем з польск. spódnica ‘тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)